Możesz przewijać mapę
Literatura Algierii
Ostatnie lato rozumu, Tahar Djaout
Tłumaczenie: Gabriela Hałat
Literatura pięknaOpowieść o księgarzu, który podejmuje samotną walkę w obronie wolności słowa.
Kule zamachowców skierowane do Tahara Djaouta przed domem w Algierze zdecydowały o nieostatecznym kształcie Ostatniego lata rozumu, pieśni o odwiecznej walce między „jedyną słuszną postawą” a otwartością myślenia, między dogmatem a wolnością i pięknem różnorodności. Nad księgarzem Boualemem Yekkerem (z jęz. kabylskiego: „ten, który powstał”) coraz bardziej ciąży widmo przegranej jego książek z Księgą, która zabrała mu koloryt życia, skradła współobywateli, przyszłość i miejsce w świecie.
Ostatnie lato rozumu to opowieść o księgarzu, który podejmuje samotną walkę w obronie słowa. W kraju, w którym do władzy dochodzi Bractwo Straży, radykalna partia konserwatywna usiłująca podporządkować każdą sferę życia surowym prawom teologicznym, żadne dzieło człowieka nie może konkurować z dziełem Stworzenia. Sztuka i literatura, uważane wcześniej za skarby cywilizacji, stają się teraz obiektami pogardy. Boualem Yekker opiera się nowemu reżimowi, czyniąc ze swojej księgarni ostatnią linię oporu. Czytelnik balansuje między światem księgarza – jego pragnieniami, pasją do literatury i wspomnieniami utraconego życia – a rzeczywistością pełną przemocy fizycznej i prawnej, w której Yekker musi trwać.
Ta pośmiertna alegoria pozostawiona światu w spadku przez Tahara Djaouta to literacki klejnot, który błyszczy zza grobu, a zarazem humanistyczny testament posyłany zadowolonemu z siebie światu.
Źródło: Lubimy czytać
Sprawa Meursaulta, Kamel Daoud
Tłumaczenie: Małgorzata Szczurek
Literatura pięknaGniewna, poetycka rewizja Obcego Alberta Camusa
Zanim opowiem ci tę historię, krótkie streszczenie: mężczyzna, który umie pisać, zabija Araba, który tego dnia nie ma nawet imienia – jakby zawiesił je na gwoździu przed wejściem na scenę – po czym zaczyna tłumaczyć, że to przez Boga, który nie istnieje, przez to, co właśnie zrozumiał w słońcu, oraz dlatego, że sól morska szczypała go w oczy.
Harun, brat mężczyzny zamordowanego przez Meursaulta na algierskiej plaży, siedząc w barze, opowiada nieznajomemu o wydarzeniach sprzed ponad siedemdziesięciu lat. Jak to się stało, że nazwisko zabójcy przeszło do historii, a imię jego ofiary zupełnie przemilczano? Nawiązując po mistrzowsku do dzieł Camusa (nie tylko do Obcego, ale i Upadku), Kamel Daoud stworzył wielowymiarowy obraz niedawnej historii i współczesności Algierii. Przede wszystkim jednak napisał piękną, przejmującą opowieść o bólu, utracie i ulotności ludzkiej egzystencji.
Źródło: Karakter
Zamach, Yasmina Khadra
Tłumaczenie: Beata Kowalska
Literatura pięknaDr Amin Dżaafari, Arab izraelskiego pochodzenia, pracuje jako chirurg w szpitalu w Tel Awiwie. Jest oddany swojej pracy, szanowany i podziwiany przez swoich kolegów i społeczność. Nauczył się żyć w owładniętym chaosem i przemocą mieście. Kiedy dochodzi do zamachu bombowego w wypełnionej dziećmi restauracji, pracuje niestrudzenie, aby pomóc zszokowanym pacjentom z izby przyjęć. W pewnym momencie identyfikuje szczątki własnej żony i dowiaduje się, że to ona była zamachowcem-samobójcą. Nie może i nie chce uwierzyć, że kobieta, z którą żył i którą kochał, była kimś zupełnie innym, osobą zdolną do zamordowania dzieci. Wiele ryzykując postawania dowiedzieć się prawdy o osobie, z którą spędził ostatnie piętnaście lat…
Książka, uhonorowana nagrodą księgarzy francuskich: Prix des Libraires 2006 i nominowana do prestiżowych nagród literackich: Prix Goncourt, Prix de l’Academie i Prix Femina, weszła na szczyt francuskich list bestsellerów.
Na podstawie książki w 2012 roku powstał film nagrodzony m.in. na międzynarodowym festiwalu filmowych w San Sebastian oraz w Marakeszu, gdzie zdobył Grand Prix. Film został zakazany w państwach arabskich ze względu na sceny kręcone w Izraelu.
Źródło: Lubimy czytać
Oran, martwy język, Assia Djebar
Tłumaczenie: Iwona Badowska
Literatura pięknaOran, martwy język, zbiór nowel nagrodzony w 1997 roku w USA Prix Marguerite Yourcenar, opisuje lata 1991-1996, kiedy na scenę polityczną Algierii powrócili fundamentaliści islamscy. Jest to kronika zamachów, lęków i niepokojów, które stały się udziałem moich bliskich, przyjaciół i znajomych wyznaje Assia Djebar, autorka blisko 20 książek, w 2004 roku kandydatka do literackiej Nagrody Nobla, a od 2005 roku członek prestiżowej Akademii Francuskiej.
Źródło: Lubimy czytać